Wzorem dla ogrodów barokowych był ogród renesansowy, dlatego oś kompozycyjna była prowadzona od budynku mieszkalnego do zanikającego na horyzoncie punktowi, dzięki któremu wydawał się ciągnąć w nieskończoność. Cała bryła budynku oraz poszczególne wnętrza ogrodu łączyły się z elementami układu, a wszystko kształtowane było architektonicznie oraz podlegało tym samym normom. Poszczególne wnętrza ogrodowe o różnym przeznaczeniu użytkowym wyznaczały geometrycznie kształtowane szpalery, boskiety i grupy drzew, rzeźba terenu i mury oraz elementy budowlane i rzeźbiarskie.
Początkiem założenia był dziedziniec z drogą dojazdową do pałacu w kształcie gęsiej stopki. Budynek wraz z bocznymi skrzydłami okalał dziedziniec honorowy, a za nim znajdował się - otoczony boskietami - salon ogrodowy, najbardziej reprezentacyjna część założenia. Partery ozdobne, które go budowały, w przeciwieństwie do geometrycznych, stosunkowo monotonnych plastycznie szachownic renesansowych, są układami wielownętrzowymi – odpowiednikami wnętrz pałacowych: sale ogrodowe, gabinety, teatry, korytarze, oddzielane między sobą alejami.
Partery ogrodowe, dzięki swoim wielkim rozmiarom i dużej skali, stały się najważniejszym elementem przestrzennym. Wśród nich najbardziej charakterystyczny był parter haftowy, którego rysunek wzorowany był na orientalnych kobiercach, a wyznaczał go nisko strzyżony żywopłot z bukszpanu (Buxus sempervirens), na tle kolorowego żwirku, piasku bądź mączki ceglanej. Parter kompartymentowy, jako odmiana parteru haftowego, wyróżniał się dodatkowym rysunkiem z trawnika w formie geometrycznych pasm lub palmet. Innymi typami parteru był parter gazonowy – angielski, wodny, rabatowy oraz oranżeryjny. Pierwszy z nich był dużym trawnikiem z wyciętą ścieżką oraz rabatą otaczającą całość. Parter wodny stosowany był dosyć rzadko, gdyż budował go basen wodny ozdobiony licznymi rzeźbami, a tafla wody odbijająca niebo podkreślała oś kompozycji założenia i łączyła ogród z krajobrazem.
Parter rabatowy podzielony był na niewielkie, wzorzyste rabaty, otoczone ścieżką z kruszywa lub piasku, dzięki czemu tworzyły dostęp do środka parteru ze wszystkich stron. Same rabaty, otoczone niskim strzyżonym żywopłotem z bukszpanu (Buxus sempervirens), wypełnione były roślinami kwitnącymi typu: narcyzy (Narcissus sp.), hiacynty (Hyacinthus sp.), lilie (Lilium sp.), heliotropy (Heliotropium sp.), goździki (Dianthus sp.), jaśminy (Jasminum sp.), tuberozy (Polianthes sp.).
Rośliny kubłowe, spotykane w każdej z wcześniejszych epok, w baroku uprawiane były w oranżeriach, czyli specjalnie do tego budowanych, parterowych budynkach. Znajdowały się one na terenie ogrodu, jako wolno stojące lub wbudowane pod tarasem budynki. Pomarańcze (Citrus sp.), granaty (Punica sp.), laury (Laurus sp.) i mirty (Myrtus sp.) wynoszono latem na zewnątrz, ustawiając rośliny w szpalerach pojedynczych lub podwójnych wzdłuż dróg lub rabat, pokrytych piaskiem, tworząc parter oranżeriowy. Bogate i różnorodne formy roślinne stosowano dzięki gatunkom rodzimym, częściowo uzupełniane roślinami introdukowanymi oraz elementami małej architektury znanymi z ogrodów renesansowych.
Autor: Beata Dulko