Dotyczy to przede wszystkim dużej powierzchni parków krajobrazowych oraz mniejszych ogrodów miejskich. W miastach, gdzie przestrzeń stanowi odrębną całość, można stosować rośliny pochodzenia obcego.
Wielkość roślin, kształt i kolorystyka rabaty uzależnione są od rodzaju i wielkości założenia ogrodowego, bądź upodobań autora projektu. Przez wiele lat rabata opierała się na geometrycznych kształtach planu. Obecnie często spotyka się zarys nieregularny, czy eksponowanym na tle grup krzewów, trawnika lub wody.
Wielkością dostosowana jest do wnętrza ogrodowego lub lokalizacji punktów jej obserwacji. Na tle otwartego krajobrazu rośliny nie powinny przesłaniać horyzontu. Na tle żywopłotu, muru czy trejażu ich wysokość może być dowolna.
Najłatwiej ułożyć rośliny na rabacie według zasady tworzenia klombu, czyli w środku najwyższe, im bliżej brzegu niższe. To schodkowe ułożenie pozwala zakryć nie ulistnione łodygi roślin. Bywa jednak monotonne. Tę regularność można złamać wprowadzając roślinny wyższe w mniejszym lub większym rytmicznym układzie. Jeśli natomiast rabata ma przypominać bardziej naturalne założenie projektowane nasadzenia należy pogrupować w bardziej zwarte grupy, tworzące wyraźne akcenty, w całości kreowane swobodnie i spontanicznie. Celem takich zabiegów jest ekspozycja wszelkich walorów dekoracyjnych roślin.
Alternatywą dla tradycyjnego trawnika może być łąka kwietna, która jest zbiorowiskiem półnaturalnym. Oznacza to, iż bez koszenia jej, nie utrzyma się w niezmienionym składzie długo, a z czasem zamieni w zbiorowisko krzewów. Jej charakter zależy od parametrów podłoża i częstotliwości koszenia.
W części 2: Dobór barw, czas kwitnienia i inne pożyteczne informacje o kwiatostanach